W intrygującym i złożonym tytule twórca zawarł credo swojej całej dotychczasowej plastycznej działalności. Odnalazł sens inicjacji i rozwijania żel-art’u. Powołał do istnienia dzieła. Zauważył nieskończoność marzeń twórczych. Kiedyś artysta mówił mi, że egzotycznie brzmiące tytuły są luźne i niezobowiązujące. Z perspektywy czasu, kibicując twórcy przy powstawaniu nowych prac, widzę, że tytuły są solidnie przemyślane i ważne. Spoiwem wszystkich obrazów w cyklu „Sensy – Byty – Mary” jest niezwykła konsekwencja formy, abstrakcyjnej i jednocześnie przedstawieniowej, dynamicznej i jednocześnie stabilnej, prostej i jednocześnie misternie skonstruowanej, wielobarwnej, ale podporządkowanej płaszczyźnie gładkiego tła czerwonego, fioletowego, zielonego, błękitnego, czarnego, białego, różowego, szarego. Podobnie jak z Kazimierzem Kutzem w sprawie muzyki do filmu, tak teraz artysta porozumiewa się z nami. Za pomocą „robaczków” żel-art’u przekazuje tematy, a kolorami przekazuje nastrój – podniosły albo żartobliwy, chłodny albo gorący, albo zupełnie neutralny.

„Sensy – Byty – Mary” to autorska wizja plastyczna. Prawdziwie własna. Zainicjowana w 2003 roku otwiera coraz to nowe rozdziały. „Tegorihota”, „Gyoza Yaki”, „Tego Taho”, „Tonjiru”, „Hiasa”, „Hirashi Sushi”, „Hotategori” artysta zapożyczył z menu kuchni japońskiej. Nie tylko odpowiednio brzmią, ale przede wszystkim wyglądają jak niezwykłe dekoracje na świątecznych kimonach gejsz. Stają się zdobnymi kaligrafiami naszych wyobrażeń o kulturze i sztuce Japonii. Podobnie działają na odbiorcę kolejne odsłony zatytułowane „Pyramidal”. Wyizolowane z tła formy piramid stają się symbolami potęgi myśli i pracy ludzkiej. Zamknięte w obrysie architektury drobiny żel-art’u maszerują jedna za drugą jak zdyscyplinowane szeregi hieroglifów wyrytych na kamiennych płytach przeniesionych do zbiorów British Museum. Z kolei „Stonehenge”– megality wiary – pokazują potęgę, której nie byłoby bez tysięcy delikatnych, w pojedynkę nic nieznaczących cząsteczek.

Piotr Uznański